🪐 I know it was you, Fredo

‘I think the artist is born as a suffering child’, zegt theatermaker Israel Horovitz als hij een acteur omschrijft die jij ook kent.

Hij speelde in vijf films uit de jaren ‘70.

Alle vijf de films wonnen prestigieuze prijzen. In totaal veertig Oscarnominaties.

Maar niemand weet zijn naam.

Ik ook niet. Zo gek. En tragisch ook. Maar ook passend bij wie hij is.

Zijn naam?

John Cazale.

Fredo uit The Godfather.

‘I knew it was you!’ zegt Al Pacino en hij zoent zijn oudere broer en buitenbeentje Fredo.

The kiss of death…

Bij sommige acteurs zie je de melancholie van hun gezichten af en ik heb een zwak voor deze mensen.

Zoals Philip Semour Hofman (rip). Er zit altijd iets tragisch in zijn rollen.

Cazale heeft dat ook.

Die scène in The Godfather. Dat zijn vader wordt neergeschoten. Hij probeert een wapen te pakken en het valt uit zijn handen. Daarna gaat hij bij het levenloze lichaam zitten en hij begint te huilen.

Je snapt in die scène het hele personage Fredo.

De oudste broer die zo graag mee wil doen met de maffiapraktijken van zijn familie.

Maar hij is een buitenbeentje. Hij heeft een minderwaardigheidscomplex en maakt altijd de verkeerde keuzes.

Zo’n menselijk tragische rol. Je voelt twee films lang zijn ongemak, pijn, zelfhaat en kwetsbaarheid.

In 1975 kwam Dog Day Afternoon uit. Een film die ik als kind zo bizar en spannend vond.

Al Pacino overvalt met twee vrienden een bank om geld te pakken voor een genderbevestigende operatie voor zijn vriend Leon. Maar de overval gaat helemaal mis.

John Cazale speelt een van de bankovervallers. Een klunzig, zenuwachtig type.

Het is zo goed…

De beroemdste zin uit deze film is overigens Al Pacino die ‘Attica! Attica!’ schreeuwt naar de toeschouwers die buiten de bank staan om te zien hoe de gijzeling afloopt.

Cazale trouwt met Meryl Streep in 1976. Je weet wel. De vrouw die altijd wel een oscar wint als ze in een film speelt.

In ‘77 krijgt hij longkanker.